Krajewski fotografuje akt kobiecy – to pierwsze powierzchowne wrażenie. Fotografia, w odróżnieniu od mediów tradycyjnych, w sposób prawie dotykalny odnosi się do rzeczywistości. Zdjęcia czytamy inaczej niż obrazy. Staramy się w nich odkryć prawdę, która wydarzyła się przed obiektywem. Często ważniejsza dla nas jest analiza zdarzenia, niż wartość plastyczna. Zdjęcia Krajewskiego zdają się zaprzeczać tej teorii. „Pstryka stopą”, bo tak naprawdę nie chodzi o fotografię, o jej poprawność, o mieszczenie się jej w kanonach i zasadach. Tu chodzi o język obrazu i wypowiadanie tego, czego nie da się wypowiedzieć werbalnie. „Dorabia filozofię” – bo to, do czego nie da się „dorobić filozofii”, nie jest brane poważnie, staje się zwykłym ćwiczeniem, „akademickim” gniotem. Prawdziwe dzieło musi mieć w sobie ideologię, filozofię i trochę naukowej wiedzy tajemnej. Łatwiej pisze się krytykom i historykom sztuki o ideologii i filozofiach, niż o pejzażu, akcie, portrecie i wartościach, które nie dadzą się opisać… bo zaklęte są w obrazach.